Znaki języka są znakami dwuklasowymi, inaczej podwójnie rozczłonkowanymi.
Podwójne rozczłonkowanie znaków (ich dwuklasowość) oznacza, że można je dzielić na cząstki niebędące znakami.
Oznacza to, że znaki proste można dzielić, ale już nie na znaki.

Przykład1
Tak, na przykład, będące prostym znakiem słowo zając można podzilić, 
np tak: z+a+j+ą+c.

Taki dający się wyodrębnić element może odróżniać jeden znak od drugiego.

Przykład 2
Spójrzmy na trzy znaki językowe: zając, dając, mając.
Elementy różniące te trzy znaki (z, d, m) nie są znakami. Nie jest też znakiem to, co wspólne tym trzem znakom, czyli ając.
Te cząstki nie są znakami, bo nie można z nimi związać żadnego znaczenia.

      W przedstawiony powyżej sposób dokonuje się podziału jedynie formy (kształtu) znaku. Cząstki z, d, m jedynie odróżniają znaki między sobą. Ze względu na tę odrózniającą funkcję noszą nazwę diakrytów.

      Diakrytem jest każdy element kształtu znaku pozwalający odróżnić ten znak od innych, np. forma geometryczna, znaków drogowych (okrągłe, trójkątne, prostokątne), kolor tła (niecieski, żółty, biały) itd.